[Vieiros, 30/01/2009]
Manuel Díaz, por poñer un nome de alguén que se cre actuar como tal cando simplemente é sacado a escena segundo lle convén ao ventrílocuo que fala a través del. Pero podíamos poñer moitos máis. Lembremos o que nos dicía Gramsci ao respecto para non cometer o erro de inventar a pólvora á hora de analizar este fenómeno e moito menos crer que é exclusivo do noso país e do noso tempo: “o individualismo non é máis que un apoliticismo animalesco, o sectarismo é 'apoliticismo' e, se se observa ben, o sectarismo é en efecto unha forma de 'clientela' persoal, mentres falta o espírito de partido que é o elemento fundamental do 'espírito estatal'. A demostración de que o espírito de partido é o elemento fundamental do espírito estatal é unha das teses máis importante a soster; viceversa, o 'individualismo' é un elemento de carácter animal, 'admirado polos forasteiros', como os actos dos habitantes dun xardín zoolóxico”
Manuel Díaz, por poñer un nome de alguén que se cre actuar como tal cando simplemente é sacado a escena segundo lle convén ao ventrílocuo que fala a través del. Pero podíamos poñer moitos máis. Lembremos o que nos dicía Gramsci ao respecto para non cometer o erro de inventar a pólvora á hora de analizar este fenómeno e moito menos crer que é exclusivo do noso país e do noso tempo: “o individualismo non é máis que un apoliticismo animalesco, o sectarismo é 'apoliticismo' e, se se observa ben, o sectarismo é en efecto unha forma de 'clientela' persoal, mentres falta o espírito de partido que é o elemento fundamental do 'espírito estatal'. A demostración de que o espírito de partido é o elemento fundamental do espírito estatal é unha das teses máis importante a soster; viceversa, o 'individualismo' é un elemento de carácter animal, 'admirado polos forasteiros', como os actos dos habitantes dun xardín zoolóxico”
E así nas súas gaiolas os individualistas enchen o peito contra os
da súa especie que corren libres pero en manadas, en rabaños (en
partidos, en sindicatos…) e canto máis barullo fan máis se fixan neles
os turistas e mais comida lle lanzan entre as reixas e máis fotos lle
tiran.
Certo, as bestas de Sabucedo andan en greas, mais é porque lles convén para protexerse dos lobos. Algún destes, con pel de carneiro, seguro que as ten tentado para que troten soas co obxecto de botarlle as poutas, mais estas serán eguas pero non burras.
Outra vez La Voz de Galicia se serve do tal Malnuel Díaz na súa campaña de chantaxe contra unha parte do goberno galego. Pouco importa que este señor fose desautorizado para falar en calidade de membro da CIG, que a dirección do xornal teña recibido comunicación oficial escrita e mesmo persoal do propio secretario xeral indicándolle quen eran os cargos electos nas diferentes federacións e seccións para intervir en nome da central: o caso é buscar alguén que se preste a botar merda contra o nacionalismo e non teña escrúpulos en mentir co fin de construír o titular que interesa: “Vicepresidencia convoca al filo de las elecciones una oposición a las medidas de los contratados en sus galescolas y residencias”.
Tanto ten que as Federacións da Administración e Ensino da CIG se dirixan ao xornal explicando o proceso e as razóns polas que se fai agora a convocatoria. Esta información da central maioritaria é censurada e a de CCOO, que non fixo ningunha proposta agás da ilegal de facer só concurso, goza de portada e páxinas completas con falsidades a pesares de ser minoritarios no sector. Imaxinádevos que se fixera só concurso sen oposición como eles pedían: que sería entón máis a “medida dos contratados”?
Que respondan os da ONG que saíron a facerlle os coros ao PP e CCOO desde a “Movemento pola Igualdade do Emprego Público” Xa sabemos que con este recurso de montar un chiringuito deste tipo se libran de presentar a eleccións políticas ou sindicais e poden falar en nome de “opositores y funcionarios” –como di La Voz- sen ter que medir a súa representatividade: sendo unha entidade fantasma será máis manexable por quen move realmente os fíos. Os demais, que están sometidos a control democrático, son en cambio presentados como un grupo mafioso por devandito xornal. Mais a filosofía ou liña editorial contraria aos “ aparatos” que unha e outra vez destila o diario non é nova, lembremos a José Antonio Primo de Rivera: “Todo el siglo XIX se gastó en idear máquinas de buen gobierno. Tanto vale como proponerse dar con la máquina de pensar o de amar. Ninguna cosa auténtica, eterna y difícil, como es el gobernar, se ha podido hacer a máquina; siempre ha tenido que recurriese a última hora a aquello que, desde el origen del mundo, es el único aparato capaz de dirigir hombres: el hombre. Es decir, el jefe. El héroe” .
Os antipartido ou antisindicato de hoxe non teñen a honestidade de José Antonio de aclarar a prol de que están, simplemente tiran a pedra e esconden a man. Ninguén di que estas estruturas non deban ser criticadas de xeito construtivo senón que non é admisible que sexan descalificadas como corruptas sen probas e, sobre todo, sen amosar as alternativas que se defenden a iso para evitar sorpresas do pasado. É evidente que ten máis difícil caer na corrupción unha organización plural e democrática na que hai que dar contas á militancia que o populismo caudillista do personalismo que obedece só á “clientela persoal”, tal como di Gramsci. O individualista sérvese dos partidos ou sindicatos en función dos seus intereses particulares –como tan ben retratou Castelao- e o máis patético é que cre afirmar a súa independencia persoal cando ao fin só se deixa levar polos ares da globalización actual que fomenta ese tipo de desconexión comunitaria e exalta o personalismo consumista cosmopolita. Canto máis pensa que fala libremente por non medir as consecuencias do que di, máis funciona como un resorte automático accionado por quen lle pon o micro cada vez que o precisa, e ao fin é fiel lacaio do poder dominante. Fronte a este panorama, non hai xesto de maior rebeldía que actuar a contra corrente, traballando por construír proxectos colectivos a través dos tan deostados partidos e sindicatos de masas nunha acción conxunta a prol de metas diferentes das que veñen marcadas polo sistema.
Por rematar co autor co que empezábamos. Lembremos a súa análise a respecto da diferenza entre a guerra de trincheiras (o traballo político en sociedades complexas a prol de ocupar posicións nas progresivas mudanzas sociais) e a guerra de movemento (asalto a un poder centralizado en sociedades máis simples). Sen entrar en cuestionar á lectura socialdemócrata disto -pois o obxectivo non é xestionar o presente, como estes cren, senón cambiar as cousas- centrémonos na análise dos que sosteñen a guerra de “movemento” nas sociedades complexas. É que os decepcionados de partidos e sindicatos se lanzan a conquista do Pazo de Inverno coas armas da espontaneidade? Pois non. Porque saben que sen estas estruturas iso non sería viable mesmo que estiveramos nunha sociedade máis primitiva onde o poder se concentrase nun só edificio. E isto é independente do signo político de quen pretenda tomar dito poder, simplemente: os medios propostos non son adecuados para o fin que se di perseguir. José Antonio, con outros obxectivos, tamén defendeu no seu día esa estratexia (“El movimiento de hoy, que no es de partido, sino que es un movimiento, casi podríamos decir un antipartido”) agora ben, el tiña o exército, entón estaba interesado en destruír as estruturas do seu inimigo (partidos e sindicatos de clase). Mais estes que teñen? Poderíamos dicir que os teñen a eles e a súa supervivencia en catividade depende da súa pertinencia para a cerimonia da confusión. Así que ninguén se estrañe se sigue o circo mediático coa exhibición de novas adquisicións de fauna exótica.
Hai vida intelixente fóra dos partidos. En política calquera cousa que se faga vai servir para facerlle o xogo a alguén e, xa que logo, é difícil ir por libre. Mais o devandito refírese aos “antipartido” e non é de aplicación para quen consegue contribuír desde a sociedade civil (seguimos con Gramsci) a desprazar o marco de consenso a favor das causas populares, axudar a consolidar as estruturas de mobilización de clase ou nacional e botar unha man en caso de necesidade; isto, a pesares de non ser quen, pola súa biografía e circunstancias, a afiliarse a unha organización política ou sindical coas cal lles separa multitude de matices ou cuestións locais e sectoriais. Mais non son atraccións de feira e son silenciados e marxinados porque toman partido a pesares de non ser de ningún, sobre todo por non ser dos antipartido. Como distinguilos se non levan na lapela ningunha sigla? Unha pista: seguro que non saen na Voz de Galicia.
Certo, as bestas de Sabucedo andan en greas, mais é porque lles convén para protexerse dos lobos. Algún destes, con pel de carneiro, seguro que as ten tentado para que troten soas co obxecto de botarlle as poutas, mais estas serán eguas pero non burras.
Outra vez La Voz de Galicia se serve do tal Malnuel Díaz na súa campaña de chantaxe contra unha parte do goberno galego. Pouco importa que este señor fose desautorizado para falar en calidade de membro da CIG, que a dirección do xornal teña recibido comunicación oficial escrita e mesmo persoal do propio secretario xeral indicándolle quen eran os cargos electos nas diferentes federacións e seccións para intervir en nome da central: o caso é buscar alguén que se preste a botar merda contra o nacionalismo e non teña escrúpulos en mentir co fin de construír o titular que interesa: “Vicepresidencia convoca al filo de las elecciones una oposición a las medidas de los contratados en sus galescolas y residencias”.
Tanto ten que as Federacións da Administración e Ensino da CIG se dirixan ao xornal explicando o proceso e as razóns polas que se fai agora a convocatoria. Esta información da central maioritaria é censurada e a de CCOO, que non fixo ningunha proposta agás da ilegal de facer só concurso, goza de portada e páxinas completas con falsidades a pesares de ser minoritarios no sector. Imaxinádevos que se fixera só concurso sen oposición como eles pedían: que sería entón máis a “medida dos contratados”?
Que respondan os da ONG que saíron a facerlle os coros ao PP e CCOO desde a “Movemento pola Igualdade do Emprego Público” Xa sabemos que con este recurso de montar un chiringuito deste tipo se libran de presentar a eleccións políticas ou sindicais e poden falar en nome de “opositores y funcionarios” –como di La Voz- sen ter que medir a súa representatividade: sendo unha entidade fantasma será máis manexable por quen move realmente os fíos. Os demais, que están sometidos a control democrático, son en cambio presentados como un grupo mafioso por devandito xornal. Mais a filosofía ou liña editorial contraria aos “ aparatos” que unha e outra vez destila o diario non é nova, lembremos a José Antonio Primo de Rivera: “Todo el siglo XIX se gastó en idear máquinas de buen gobierno. Tanto vale como proponerse dar con la máquina de pensar o de amar. Ninguna cosa auténtica, eterna y difícil, como es el gobernar, se ha podido hacer a máquina; siempre ha tenido que recurriese a última hora a aquello que, desde el origen del mundo, es el único aparato capaz de dirigir hombres: el hombre. Es decir, el jefe. El héroe” .
Os antipartido ou antisindicato de hoxe non teñen a honestidade de José Antonio de aclarar a prol de que están, simplemente tiran a pedra e esconden a man. Ninguén di que estas estruturas non deban ser criticadas de xeito construtivo senón que non é admisible que sexan descalificadas como corruptas sen probas e, sobre todo, sen amosar as alternativas que se defenden a iso para evitar sorpresas do pasado. É evidente que ten máis difícil caer na corrupción unha organización plural e democrática na que hai que dar contas á militancia que o populismo caudillista do personalismo que obedece só á “clientela persoal”, tal como di Gramsci. O individualista sérvese dos partidos ou sindicatos en función dos seus intereses particulares –como tan ben retratou Castelao- e o máis patético é que cre afirmar a súa independencia persoal cando ao fin só se deixa levar polos ares da globalización actual que fomenta ese tipo de desconexión comunitaria e exalta o personalismo consumista cosmopolita. Canto máis pensa que fala libremente por non medir as consecuencias do que di, máis funciona como un resorte automático accionado por quen lle pon o micro cada vez que o precisa, e ao fin é fiel lacaio do poder dominante. Fronte a este panorama, non hai xesto de maior rebeldía que actuar a contra corrente, traballando por construír proxectos colectivos a través dos tan deostados partidos e sindicatos de masas nunha acción conxunta a prol de metas diferentes das que veñen marcadas polo sistema.
Por rematar co autor co que empezábamos. Lembremos a súa análise a respecto da diferenza entre a guerra de trincheiras (o traballo político en sociedades complexas a prol de ocupar posicións nas progresivas mudanzas sociais) e a guerra de movemento (asalto a un poder centralizado en sociedades máis simples). Sen entrar en cuestionar á lectura socialdemócrata disto -pois o obxectivo non é xestionar o presente, como estes cren, senón cambiar as cousas- centrémonos na análise dos que sosteñen a guerra de “movemento” nas sociedades complexas. É que os decepcionados de partidos e sindicatos se lanzan a conquista do Pazo de Inverno coas armas da espontaneidade? Pois non. Porque saben que sen estas estruturas iso non sería viable mesmo que estiveramos nunha sociedade máis primitiva onde o poder se concentrase nun só edificio. E isto é independente do signo político de quen pretenda tomar dito poder, simplemente: os medios propostos non son adecuados para o fin que se di perseguir. José Antonio, con outros obxectivos, tamén defendeu no seu día esa estratexia (“El movimiento de hoy, que no es de partido, sino que es un movimiento, casi podríamos decir un antipartido”) agora ben, el tiña o exército, entón estaba interesado en destruír as estruturas do seu inimigo (partidos e sindicatos de clase). Mais estes que teñen? Poderíamos dicir que os teñen a eles e a súa supervivencia en catividade depende da súa pertinencia para a cerimonia da confusión. Así que ninguén se estrañe se sigue o circo mediático coa exhibición de novas adquisicións de fauna exótica.
Hai vida intelixente fóra dos partidos. En política calquera cousa que se faga vai servir para facerlle o xogo a alguén e, xa que logo, é difícil ir por libre. Mais o devandito refírese aos “antipartido” e non é de aplicación para quen consegue contribuír desde a sociedade civil (seguimos con Gramsci) a desprazar o marco de consenso a favor das causas populares, axudar a consolidar as estruturas de mobilización de clase ou nacional e botar unha man en caso de necesidade; isto, a pesares de non ser quen, pola súa biografía e circunstancias, a afiliarse a unha organización política ou sindical coas cal lles separa multitude de matices ou cuestións locais e sectoriais. Mais non son atraccións de feira e son silenciados e marxinados porque toman partido a pesares de non ser de ningún, sobre todo por non ser dos antipartido. Como distinguilos se non levan na lapela ningunha sigla? Unha pista: seguro que non saen na Voz de Galicia.
